Als alles duister is ..

Als alles duister is...

Soms is het me duister, hoe ik het allemaal moet doen: het loslaten en het doorakkeren, het verduren en het opladen tegelijk. Alsof de dag je meer kost dan de nacht je kan bijladen. Alsof het leven je meer kost dan het tegenwicht van loslaten van verwachtingen en houvast, zekerheden waar je vanuit ging je kan bieden.

Gisteren stond de sterrenhemel 's avonds op een gespreksavond centraal: die waar Abraham 's nachts naar moest staan kijken en dan de sterren tellen. Alsof dit mogelijk is ... je voelt je dan zó klein! Alsof je een opdracht krijgt die vér boven je macht gaat. 

Abraham moet zich niet alleen enorm klein gevoeld hebben maar ook heel alleen. Als je je laat verleiden om je toekomst te willen zien in aantallen (klein)kinderen en je weet, dat je ondertussen te oud bent om nog kinderen te krijgen, dan voel je je toch zachtjes gezegd getrickt, misleid.

Toen ik zelf kind was en net verhuisd, lag ik in bed ook naar die sterrenhemel te kijken, in m'n nieuwe slaapkamer. Niet dat ik sterren ging tellen. Maar wel identificeerde ik me met Abraham: zó ver van huis, zo ontworteld en zomaar overnieuw te moeten beginnen, allemaal om een droom te volgen, een stem, een opdracht! Dat gold dan voor Abraham.

Die droom en opdracht had ik niet gehad, geen stem gehoord. Maar ik vermoedde wel, zo wijs was ik als kind al ... dat je soms iets overkomt in je leven waarvan de bedoeling niet vat, maar wel vermoedt, dat er iets nieuws gaat gebeuren, een nieuwe fase aanbreekt en misschien wel een zin van de vooralsnog ontwortelende ervaring duidelijk zal worden. Gaandeweg. 
Dit besef had ik ook na m'n scheiding. De zin van al die narigheid kon niet in het losmaken zelf liggen alleen; niet in de bevrijding van de oude last of kanonskogel aan m'n been alleen. Er moest een nieuwe horizon gloren, vlak om de hoek. Bijna in zicht maar nog niet helemaal.

Alsof je er bijna bij kunt. Maar komt die nieuwe fase, dat perspectief ook echt? Of zie je er alleen stukjes en beetjes van? Dat laatste ben ik meer gaan vermoeden. Er blijken alleen brokstukjes, sprankjes te zien van dat nieuwe perspectief, van die toekomst; er worden alleen tipjes van de sluier opgelicht. Helemaal pakken kun je het nooit, het zal nooit 100 % 'voor het grijpen liggen', binnen je bereik komen. 

Is dat wreed, zo'n fata morgana? Of is je droom en dat perspectief van die toekomst een Leitmotiv voor je leven? Dat waardoor je onderweg en in beweging blijft, je droom blijft volgen? In een toekomst blijft geloven? In geluk, in vervulling, in houvast vinden? 
Zoals het ooit naar Santiago de Compostella gaan lopen voor mij al 20 jaar een Leitmotiv is van een ideaal. Een manier van leven: onderweg met deze en gene, ervaringen opdoend, ontdekken en misschien wel nooit aankomen. Of aankomen met de kater: o is dit het nu? En dan krijg ik een oorkonde en is het zomaar allemaal voorbij? In een kitchkathedraal...

Als ik denk aan C.S. Lewis, dan was zijn zelfgeschapen fantasiewereld met z'n broertje zijn Leitmotiv: als kind had het voor hem de vorm van een 'paradijselijke tuin' in een koekblik. Een soort schoenendoos waar een sprookjesland in woonde.

Het wakkerde in hem op den duur een verlangen aan, dat hij later in de Narnia-wereld en de ruimtetrilogie uitwerkte. Iets dan nooit binnen z'n leven volledig 'voor het grijpen was' of binnen zijn bereik kwam. Maar in zijn geloof en zijn zich uitstrekken, zijn onderweg daarheen blijven trekken was dit motiv wel dat wat hem dreef. Met Hebreeën 11: 39, 40: 'al die mensen als Abraham die we om hun geloof bewonderen, hebben het beloofde (perspectief) niet in vervulling zien gaan, omdat God voor ons iets beters had voorzien en God hen niet zonder ons de volmaaktheid wilde laten bereiken.'

Zelf ervaar ik dat losgemaakt worden en zelf moeten loslaten (van woonplaatsen waaraan ik gehecht ben geweest, mensen die ik gekend heb, relaties die ik gehad heb, van dromen die ik gekoesterd heb) als pijnlijk maar ook als een hulp bij dit focussen op de volmaaktheid, de eindstreep of finish.  Bij de focus op het doel. Het doet je wel leven met een lastige dubbelheid in alles. Soms overheerst de pijn. Soms overheerst de verwondering, het genieten en de fascinatie over de sterrenhemel, het me klein voelen onder die onmetelijk uitgestrekte koepel: het gloren van een nieuwe dag.